Hoe het begon…
Er was eens. . . . . . . een boswachterszoon die een hond zocht om zijn hobby (de jacht) uit te oefenen. De keuze viel op een zwarte Labrador Retriever-pup. Deze kreeg de naam “Bor” De naam werd ontleend aan de letters van Zoon “Rob”.
Al snel bleek dat dit een gouden hondje was, want al 6 maanden oud haalde hij een verloren fazant binnen (fazant was haast even groot als ’t hondje zelf). Bor had een neusje uit duizenden, eentje van de zalm. In water was ‘ie de beste,en thuis een verschrikkelijke kroelbeer. Maar zoals dat met mensen ook gaat, moest Bor na een paar jaar in de VUT. Hij mocht van z’n oude dag gaan genieten.
Ondertussen, toen Bor reeds stijf en stram begon te worden, was er al een opvolger in huis gehaald. Een blonde Labradorpup, deze was helemaal uit Eibergen gehaald, met de naam (heel origineel) Boran. Gelukkig ontstond er geen naamsverwarring tussen de twee honden. Maar al gauw bleek dat Boran het toch niet haalde bij Bor. Boran was (is) er eentje met nogal veel karakter. Wanneer de baas des huizes hem een net geschoten kraai liet apporteren, liep hij net zo lang door tot hij zeker wist dat ‘ie daar niet lag…. Wat soms wel eens HEEEEL lang kon duren. Het ging echter allemaal wel, het duurde echter alleen wat langer. Als pup was ‘ie ook heel ” moeilijk”, en vooral duur! Zeker toen hij de halve keuken had verbouwd; nieuwe Portasdeuren moesten worden besteld, nieuwe plinten nodig waren en ook had hij de kabel van de buitenverlichting (!) doorgebeten. Bzzzzzzzzzzz…..
Alles was koek en ei, Bor genoot van z’n ouwe dag. Loerend vanachter de geraniums, Boran deed z’n werk, en wij gingen op vakantie… Tot we een telefoontje van Oma kregen. “Er is iets met Boran gebeurd!”, zei ze.
We kregen allemaal natuurlijk een hartverzakking, we gingen dan ook gelijk van het ergste uit…Nadat we weer gezeten waren, ging ze verder: “Hij wordt vader!”.
Wat was er nu gebeurd: Oma had ook een labrador, Borax, dit was een broer van Boran. Deze moest een hond dekken, Lotje van de Eeuwige Jagers, maar aangezien Borax alleen op een afstandje bleef fietsen, werd gevraagd of Boran mocht dekken. Bor wilde ook wel, maar hij was samen met ons op vakantie. Dus toen mocht Boran op komen draven, die wilde wel!
Is het bovenstaande verhaal nog te volgen? Het wordt namelijk nog veel ingewikkelder!
We mochten nu kiezen. Of een pup, of de prijs van een pup. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk, een pup natuurlijk! Aldus werd besloten om een teefje te houden, met in ons achterhoofd, dat we er later misschien nog eens een nestje van zouden fokken. Het waren allemaal blondjes,dus het werd een blond Labradorteefje. We zijn heel creatief qua namen verzinnen, dus het werd Bo. Nu hadden we 3 honden, Bo, Bor en Boran.
Bo was een hele gemakkelijke pup; heel aanhankelijk (wat ze trouwens allemaal zijn, heerlijke kroelbeesten) en verzot op eten (ze eet echt ALLES). Net voordat onze honden eten krijgen, is de stoep ook een beetje glibberig. Ook met Bo werd er gejaagd, en net als d’r stiefoom had ze ook een goede neus. Vooral op konijnenholen was ze gek; het gebeurt dikwijls dat er een blonde in gaat en er een zwarte terugkomt .
Bovenstaand verhaal werd geschreven door onze zoon Rob en illustreert uitstekend hoe we met onze kennel zijn begonnen. Dit verhaal heeft er onder andere toe geleid dat wij in contact kwamen met de beheerder van de labradorsite, die informatie zocht over de voorouders van zijn labje. Waar internet al niet toe leidt!
Gezondheid
Al onze honden worden uitgebreid onderzocht op het gebied van gezondheid. We laten onze hondjes onderzoeken op het gebied van ogen, heupen (HD) en ellebogen (ED). Ook wordt de laatste jaren hun DNA onderzocht om te kijken of zij erfelijke afwijkingen dragen. Als dat niet het geval is komen ze in aanmerking om pups te krijgen.